een leuke en uiterst leerzame training‘In 2015 heb ik de Taktila®training gevolgd. Deze is in eerste instantie bestemd voor hulpverleners en betrokkenen van mensen met een visuele beperking. Samengevat bestond de training uit drie dagdelen:

Middag dag 1: kennis maken, praktijkervaringen delen, korte lezing door Jofke,
3 creatieve communicatieopdrachten en tussentijds reflecteren.
Ochtend dag 2: introductie en inwijding Taktila methode®.
Middag dag 2: schilderworkshop op de tast door middel van een rollenspel als begeleider en cliënt. We mochten beide rollen beleven.

Het viel me op dat Jofke mensen op een enthousiaste manier begeleidt en grenzen weet aan te geven op een manier dat je erbij stil gaat staan. Ze kan mensen goed overtuigen met haar woorden, voorbeelden en opdrachten. De training was erg indrukwekkend.
Ik merkte dat ik vanaf het moment dat mijn zicht verdween door het gebruik van een blinddoek, direct alles op het gehoor en vooral op de tast ging doen. Ik ging ‘zien’ via mijn handen, vingers en vooral ook vingertoppen. Zoals bij het glas thee dat ik langs de rand van de tafel plaatste. Als ik wilde drinken, hoefde ik dan alleen nog maar met mijn hand en vingers langs de rand te glijden en kon zo gemakkelijk naar mijn glas reiken. De eerder genoemde lichaamsdelen gingen nauwkeurig afstemmen met mijn hersenen om steeds het juiste zo goed mogelijk te laten gebeuren.

Het was zeer interessant om blindelings een kunstwerk te produceren. Toen op het einde de blinddoek afgedaan werd, bleek het resultaat niet geheel te zijn zoals ik het van tevoren in gedachten had. Dat is dus het stukje ‘loslaten’. Als je slechtziend of geheel blind bent, heb je niet de volledige controle en dat is een leermoment. Je leert dat als je loslaat, het nog steeds goed is. Mijn kunstwerk was goed zoals het was. Het heeft geleid tot spectaculaire verrassingen.
Tijdens de training werd er serieus gewerkt en er was ook lol en humor – mooie momenten. Het was een leuke en uiterst leerzame training.
Als ik er nu op terugkijk, dan toon ik mezelf dankbaar dat ik kan zien. Ik besef nu dat zicht heel belangrijk is en dat leven zonder zicht ook mogelijk is – het gaat dan op een iets andere manier die ook gewoon goed is en vreugde kan geven. Ik heb nu meer respect voor mensen met een visuele beperking en hoe zij hun zaken in het dagelijkse leven aanpakken,’ Stephanie de Bont – augustus 2015